In Memoriam

in Memoriam

In memoriam Jos

Totaal onverwacht is Jos Sandbrink op maandag 15 juli overleden. Jos was net 60 jaar geworden. We zijn verbijsterd, verdrietig en aangeslagen om zijn overlijden.

De laatste jaren was Jos wat minder vaak aanwezig bij HSV, maar hij heeft zijn sporen bij HSV wel verdiend. Jos heeft jarenlang les gegeven, hij kon dat als geen ander. Hij had natuurlijk overwicht over de honden en de gave om de honden en baasjes te lezen. Daarnaast heeft hij vele jaren een bestuursfunctie bekleed, deed het onderhoud aan het clubgebouw en veld, was kartrekker van wedstrijden, examens en vele andere activiteiten, regelde overal mensen voor en wat deed hij eigenlijk niet. Hij was de spil van HSV. Jos was HSV en HSV was Jos.

In 2001 is HSV verhuisd van de Nachtegaallaan naar de huidige locatie omdat de Gemeente ons daar weg wilde hebben. Jaren vooafgaand aan de verhuizing was Jos al bezig met de plannen en voorbereidingen voor het nieuwe clubgebouw en terrein. Onder zijn supervisie en met de hulp van een aantal andere vrijwilligers is onze nieuwe locatie tot standgekomen. We zijn hem hier nog steeds heel erg dankbaar voor, en supertrots, want hij heeft iets moois neergezet wat altijd aan hem zal blijven herinneren.

Wij wensen zijn zoons Johan en Joost, zijn partner Helen en haar kinderen heel veel sterkte en kracht om dit verlies te verwerken.

Jos bedankt voor alles wat je voor HSV hebt gedaan en voor de vele mooie herinneringen. Vaarwel!

 

In memoriam Ada

Op 16 mei jl. is ons erelid Ada Rabbinge overleden. Ada was ons oudste lid. Toen Ada heel lang geleden bij de vereniging kwam, bleek al snel dat Ada niet iemand was die even naar de training kwam en daarna weer snel naar huis ging. Nee, Ada was sociaal en een echt gezelligheids- en verenigingsmens. Ze bleef hangen en al snel werd zij dan ook vrijwilliger; bijvoorbeeld bij de honden-3-daagse, of als er soep gekookt of pannenkoeken gebakken moesten worden, koken kon ze als de beste. Ada was ook gek op planten en bloemen, eigenlijk alles wat groeit en bloeit, tuinieren was haar lust en haar leven. Ze zorgde er dan ook voor dat met kerst en speciale gelegenheden er mooie bloemetjes op tafel stonden. Ze wist er ook alles van en heeft ons vaak van advies gediend.

Na het overlijden van haar laatste hond Robin heeft zij geen nieuwe hond meer genomen. Een verstandelijke beslissing, want Ada zonder hond klopte niet. Ze kwam wel nagenoeg iedere week een bakkie doen en een kroketje eten. De honden zagen haar al van ver aankomen, want ze had altijd hondenkoekjes bij zich.  

Ada was tot het laatst nog altijd erg actief, ging overal op af met haar autootje en deed thuis nog bijna alles zelf, haar motto was ‘wat ik zelf kan doe ik zelf’. Tot ze werd getroffen door een beroerte en deels verlamd raakte. Ada en afhankelijk zijn dat ging niet samen. ‘Het is goed zo’ waren de woorden die ze uitsprak tot haar familieleden. Heel veel respect voor haar beslissing die wel tekenend is voor hoe zij in het leven stond. Ze was dan qua leeftijd niet de jongste meer, maar haar geest was van deze tijd en ze was erg rationeel en kon goed relativeren. Heel veel respect!

We zullen Ada en haar wekelijkse bezoekjes missen, de zaterdagen zijn niet meer wat ze waren. Ada, bedankt voor je vriendschap en voor de mooie herinneringen, rust zacht!